Even voorstellen: Helen (52)

“Toen mijn moeder drie jaar geleden beginnende dementie kreeg, was het vanzelfsprekend dat ik de zorg op me nam. Ik woonde dichtbij, werkte parttime en had de ruimte. Maar het werd snel intensiever dan gedacht.”

“De zorg slokte me op. Elke dag was er wel iets: boodschappen, arts, medicatie, haar geruststellen. Ondertussen vergat ik mezelf. En toen mijn man voorstelde om een weekje naar Texel te gaan, reageerde ik fel: ‘Dat kán helemaal niet.’”

De drempel: schuldgevoel en controle loslaten

“Het idee dat iemand anders voor haar zou zorgen, gaf me stress. Zou het wel goed gaan? Zou ze me niet in de war missen? En dan nog dat gekmakende schuldgevoel – alsof ik haar in de steek liet.”

“Toch heb ik contact opgenomen met het Wmo-loket. Ze verwezen me naar een respijtzorgaanbieder. Uiteindelijk kwam er een lieve vrijwilliger via een zorgorganisatie, die haar al kende van de dagbesteding. Dat gaf rust.”

De omslag: ruimte voor ademhalen

“Die week Texel voelde vreemd en bevrijdend tegelijk. De eerste dagen checkte ik constant mijn telefoon. Maar alles ging goed. Mijn moeder vond het zelfs gezellig – even iemand anders met een ander verhaal.”

“Toen we terugkwamen, was ik opgeladen. Dat had ik zó nodig. En het mooiste: mijn moeder had ook genoten. Het maakte onze band juist sterker.”

Helen’s tip aan andere mantelzorgers

“Wacht niet tot je op bent. Respijtzorg is geen falen, het is zorgen vóór jezelf – en daardoor voor de ander. Gun jezelf die ruimte.”

Lees meer ervaringen, tips en tools op de Mantelzorger App

– en ontdek hoe jij respijtzorg slim kunt inzetten.